Ως άλλες «αλλοδαπές καλλονές» εξ ανατολών ορμώμενες, σε αστυνομικό τμήμα χωρίς διαβατήριο… , φοβισμένα αλλά συνάμα με περισσό θράσος ακόμη «ανθρωπάκια» προσπαθούν να εμποδίσουν πάση θυσία την άρση της κοινωνικά αμαρτωλής πολιτικής ασυλίας.
Αποτελεί κοινό τόπο για κοινωνία ότι η διαφθορά της πολιτικής σκηνής δεν φαντάζει μόνο αλλά αποτελεί έναν εκ των κυριότερων παραγόντων για αυτή την τραγική πραγματικότητα.
Είναι πεπεισμένη δε στο σύνολο της η κοινωνία ότι πολιτικοί οι οποίοι ενεπλάκησαν σε καταδικαστέες για την κοινωνία πράξεις και - κατά λάθος αποκαλύφτηκαν- πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως και όλοι οι πολίτες χωρίς την προστασία της πολιτικής ασυλίας.
Λέγοντας πολιτική ασυλία εννοούμε την ασφάλεια της πολιτικής κάλυψης την οποία συνταγματικά βεβαίως επικαλούνται όσον αφορά την θέση της «οι αμαρτάνοντες»,και συνειδητά αποφεύγουν την άρση της.
Και είναι κοινός τόπος ότι οι πολιτικοί άνδρες που ασκούν εντίμως τα καθήκοντα τους δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από μια δήθεν κακοπροαίρετη κατηγορία, και υπερασπίζονται την ηθική τους αν τύχει αλλά και τα πεπραγμένα τους εκεί που τα υπερασπίζονται όλοι οι πολίτες αυτής της πατρίδας.
Αποτελεί πεποίθηση αλλά και απαίτηση ότι το ζήτημα της πολιτικής ασυλίας για την κοινωνία έληξε, κατά συνέπεια οσο γρηγορότερα αντιμετωπισθεί συνταγματικά, και απεγκλωβιστεί η πολιτική πράξη από την πολιτική αλητεία τόσο γρηγορότερα θα γεννηθούν παράμετροι ανάταξης της χώρας.
Η πολιτική μας κουλτούρα έως σήμερα θεωρεί δικλείδα ασφαλείας και υπερασπίζεται με την έννοια της de jure παραχώρησης στον πολιτικό την πολιτική του ασυλία, για να εκτελεί δήθεν χωρίς τον φόβο της κατηγορίας την πολιτική, πράξη ,αρκεί όμως να είναι κατ αρχάς νόμιμη και βεβαίως πολιτική η πράξη.
Αναμφίβολα λοιπόν η πολιτική ασυλία αποτελεί ανάχωμα και αποδεικνύεται άλλη μια φορά σήμερα ότι πίσω της κρύβονται ανήθικα στοιχεία, κλέφτες αλήτες και κοπρίτες, πολιτικοί με προδιαγραφές «νταβατζήδων» με χαρίσματα αναξιόπιστων και τιποτένιων του ημερήσιου και νυχτερινού υπόκοσμου, μάγκες και ψευτόμαγκες πολιτικοί οι οποίοι άσκησαν τα καθήκοντα τους πλημμελώς και εν πάση περιπτώσει έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους την πολιτική αθλιότητα, και όχι την πολιτική και παραγωγική διαδικασία. αυτή είναι η πραγματικότητα αυτό πιστεύει ο κόσμος, αυτό πλανάται και αυτό λέγεται.
Ο πολιτικός πολιτισμός όμως δεν συνάδει και δεν προάγεται με τα χαρακτηριστικά που αναπτύχτηκαν στην χώρα μας έως σήμερα, έτσι φτάσαμε στο τελματώδη σημείο από άποψη διεφθαρμένων πολιτικών οντοτήτων, και κατά συνέπεια διεφθαρμένων δικαστικών, θρησκευτικών και λοιπών δημοσιοϋπαλληλικών συνειδήσεων, αγνοώντας επιδεκτικά την πολιτική ορολογία η οποία ξεχωρίζει την πολιτική διαδικασία ως το μείζον τον δε πολιτικό ως το έλασσον.
Πρόκληση ανυπέρβλητου πολιτικού αμοραλισμού η σημερινή πραγματικότητα ιδιαιτέρως με την περίπτωση των διαφόρων «λιστών» που απεικονίζουν αγαπητέ αναγνώστη και περιγράφουν το αποτέλεσμα του πολιτικού πεσιμισμού, με κύρια χαρακτηριστικά ύποπτες και δόλιες οικονομικές πράξεις, αλλά και «ληστών» με κύριο χαρακτηριστικό το απύθμενο θράσος που πηγάζει από την πολιτική κάλυψη που παρέχεται από την συνταγματικά προβλεπόμενη πολιτική ασυλία,
Σήμερα στην κοινωνία, για όποιον μπορεί και την αφουγκράζεται υπάρχει η αίσθηση και η πεποίθηση ότι η πολιτική ασυλία θα πρέπει να αίρεται σε κάθε περίπτωση που τα χαρακτηριστικά της προσομοιάζουν με την «καραμπινάτη αλχημεία» που διεπράχθη στο τελευταίο συμβάν για την χώρα μας.
Σήμερα η κοινωνία θεωρεί ανησυχητικά εφησυχασμένο μεγάλο τμήμα του πολιτικού κόσμου το οποίο αν και φοβισμένο από την λαϊκή οργή λουφάζει ανησυχητικά και αδιάφορα, αγωνιώντας μόνο για την διατήρηση της ασυλίας και της παραγραφής των πολιτικών κακουργημάτων.
Το τμήμα αυτό του πολιτικού κόσμου δρώντας για δεκαετίες μέσα στην «δημοσιοϋπαλληλική του σιγουριά» δημιούργησε συνειδητά αναγνώστη τις προϋποθέσεις της κληρονομικής του συνέχειας αλλά γέννησε και τις προϋποθέσεις της κοινωνικής ασυνέχειας με όλα όσα συμβαίνουν και δεν χρειάζεται να επαναληφθούν.
Ιστορική φαντάζει η σημερινή πραγματικότητα και επιβεβλημένο η πολιτική εξουσία να αφουγκραστεί την κοινωνία για το ποια άποψη έχει δημιουργηθεί, όσον αφορά συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές και με αυτό τον τρόπο θα διευκολύνει και τους εμπλεκομένους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους .
Άλλως οι ίδιοι φαίνεται ότι είναι πεπεισμένοι ότι θα επικρατήσει και θα λειτουργήσει ξανά το Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει, καλλιεργούν δε μια άνευ προηγουμένου παραμυθολογία μέσα στην οποία προσπαθούν και ενδεχομένως το πετύχουν ότι το πολιτικό σύστημα κινδυνεύει ότι η χώρα κινδυνεύει ότι τα πάντα κινδυνεύουν αν αυτοί οι ελεεινοί και τρισάθλιοι κάτσουν και υπερασπιστούν τα αυτονόητα στο εδώλιο του ποινικού ακροατηρίου.
Το μόνο που κινδυνεύει είναι η απερίγραπτα ανυπόληπτη κατάσταση του πολιτικού μας υπόβαθρου.
Εξ άλλου η κοινωνία θα επικροτήσει και θα επιβραβεύσει την άρση ασυλίας για όσους αλαζονικά θεώρησαν και θεωρούν ότι το κράτος χωρίς τους ιδίους δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, οι πολίτες επίσης πιστεύουν αναγνώστη ότι την υπεράσπιση του ήθους του ο πολιτικός δεν πρέπει να την αποφεύγει την ποινική ιδιαίτερα υπεράσπιση γιατί αναλαμβάνοντας την πολιτική του κάνει χρήση του «σπιτικού δικαίου» και όλα τελειώνουν εκεί.
Η κοινωνία παρακολουθεί άναυδη την λυσσαλέα προσπάθεια για την μη άρση της πολιτικής ασυλίας, θα είναι ιστορικά πολύ μεγάλη η ευθύνη όσων το αποφασίσουν γιατί θα αγνοήσουν άλλη μια φορά την ισχυρή επιθυμία των πολιτών για ποινική τιμωρία και όχι πολιτική συγκάλυψη και κοροϊδία.
Εν κατακλείδι αγαπητέ μου συμπολίτη η πολιτική άρνηση ακόμη και σήμερα όσον αφορά την απόδοση των ποινικών ευθυνών -γιατί αυτές είναι το ζητούμενο- δημιουργεί μέγιστο ανάχωμα στην πολιτική ανάταξη η οποία αποτελεί προϋπόθεση της όποιας οικονομική η άλλης ανάταξης της χώρα μας, αν δε, δεν επιχειρηθεί σοβαρά, και κυρίως αν δεν ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι ,τότε είναι πιθανή η μετάβαση σε μια κατάσταση που πλείστοι εξ αυτών θα παρεμβαίνουν δήθεν για την Ελληνική Δημοκρατία, ζώντας όμως στην «προσωπική τους δημοκρατία που έχτισαν καλυπτόμενοι πίσω από την πολιτική ασυλία,… ως άλλες εξ ανατολών καλλονές οι οποίες χωρίς τον προστάτη…αλήθεια τι είναι…?
*του Χρήστου Παπαδημητρίου -- Κοινωνιολόγου - Οικονομολόγου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου