Πώς όμως; όταν συμβαίνει και στην Ελληνική Κοινωνία αυτό που συνέβη στον Χρόνη Μίσσιο :
Καταδίκη σε θάνατο-ανελέητη και ψυχοφθόρα αναμονή εκτέλεσης. Eκείνος σώθηκε από τυχαίο γεγονός … Εμείς;
Οι παρακάτω σκέψεις σκοπό έχουν μόνο τον πολιτικό προβληματισμό, με δεδομένο αγαπητέ αναγνώστη ότι και σε τούτες τις «στερνές ώρες» της ανελέητης ανάγκης για επιβίωση, οι επαγγελματίες της πολιτικής και πρωτίστως υπεύθυνοι του ελληνικού ναυαγίου επιχειρούν την πολιτική των διάσωση αγνοώντας αλαζονικά αλλά και ανιστόρητα την κοινωνική επιταγή για αλλαγή στα πολιτικά ήθη στις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές.
Ως πολίτης που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «επίορκοι και ανίκανοι λειτουργοί»,από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, ,θα περίμενα όπως και ο κάθε Έλληνας μετά και την τελευταία εκλογική τοποθέτηση επισημάνσεις, αλλά και στάσεις πολιτικές και όχι κομματικές με λογικές και πρακτικές καταδικασμένες και ξεπερασμένες.
Γεγονός εντούτοις που προκαλεί ανησυχία επιπρόσθετη σήμερα για την Δημοκρατία και την Πολιτική γενικότερα είναι πέρα από τα πρόσωπα και τα ποσοστά που έδωσε το εκλογικό σώμα στο ένα η το άλλο πολιτικό κόμμα το πραγματικό γεγονός του ποσοστού και η ηλικιακή διάρθρωση των πολιτών που τοποθετήθηκαν θετικά σε πολιτικό χώρο που βρίσκεται απέναντι από την Δημοκρατία.
Το φαινόμενο του Φασισμού είναι εξηγήσιμο Κοινωνιολογικά, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην Δημοκρατία και αποτελεί ανάχωμα και ανασταλτικό παράγοντα της περαιτέρω εξέλιξης της.
Αν μείνουμε στην αριθμολογία και στην στείρα πολλές φορές κατευθυνόμενη κουβέντα στα μέσα, και στην επιφανειακή συζήτηση «περί φασισμού γενικά» ,ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές κυρίως των νέων που βιώνουν μια απροσδιόριστα χαώδη κατάσταση χωρίς να ευθύνονται αλλά και στην αιώρηση της υποβολιμαίας άποψης ότι η εμφάνιση του φαινόμενου αποτελεί δήθεν στάση μόνο διαμαρτυρίας των πολιτών .
Η ανεξέλεγκτη πολιτική συμπεριφορά που δημιούργησε, αυτή την προβληματική είναι ίσως η πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας μας, που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά ,και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά για ακραίες πολιτικές επιλογές στις εκλογές.
Ακραίες, αλλά η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γαλουχεί ενίοτε και τις συνθήκες της εκτροπής της, όταν βέβαια βρίσκονται και υποβοηθούν σε αυτό φυσικοί αυτουργοί, αυτούς που η ιστορία χαρακτηρίζει επίορκους και η κοινωνία ανδρείκελα.
Ποτέ στη νεότερη ιστορία της Ελλάδος η όποια προβληματική δεν συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτικό αμοραλισμό, ο οποίος με την σειρά του προκάλεσε στην κοινωνία, την άποψη ότι σήμερα οι «πολιτικοί» αποτελούν αναστήματα τα οποία φαίνεται ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν η ακόμη χειρότερα ανταποκρίνονται πλημμελώς στην εκτέλεση των καθηκόντων των, δυστυχώς είναι σκληρό, αυτό όμως με την πρακτική των απέδειξαν, και ομολογείται κυνικά στις μεταξύ των φιλοφρονήσεις.
Θλιβερό το φαινόμενο της ανεπάρκειας των ανθρώπων της πολιτικής , αλλά καταγεγραμμένο πλέον με νούμερα, δεν είναι αυθαίρετο να ισχυριστούμε ότι είναι η γενιά μικρών αναστημάτων οι οποίοι καλούνται να λύσουν μεγάλα προβλήματα τα οποία δημιούργησε η ανικανότητά των και όχι μόνο.
Συμπεριφορές που οδήγησαν τμήμα του εκλογικού σώματος σε επικίνδυνες αλλα «απόλυτα εξηγήσιμες επιλογές» και τις οποίες εντελώς ανιστόρητα ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά κυρίως οι πολιτικοί αλλά και λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και πληρωμένες τηλεοπτικές δήθεν συζητήσεις.
Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η διαχέουσα άποψη περί συμμετοχής σε μη δημοκρατικές ενασχολήσεις.
Η άσκηση της εξουσίας τα προηγούμενα χρόνια αγνόησε την πολιτική βούληση των πολιτών η οποία διαμορφώνεται συνήθως με πολιτικές λόγων, ασκήθηκε πέρα και έξω από κάθε λογική, αγνοώντας επιδεκτικά η κατ άλλους προσβάλλοντας χαρακτηριστικά τον πολίτη και την κοινωνία.
Τούτο σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να συμμετέχει και σε μη δημοκρατικές διαδικασίες , επίσης να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει ,η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες ,και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.
«Αυτό σημαίνει ότι η όποια ανάταξη στην οικονομική μας πανωλεθρία αν ταυτόχρονα δεν επιχειρηθεί και η ανάταξη στο πολιτικό υπόβαθρο, όσον αφορά την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι μοναδική διαδικασία στο θέμα της εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να την υπηρετεί έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψη του ότι η φαύλη διαχείριση των κοινών θα τον οδηγεί στο μέλλον εκεί που οδηγείται και ο κοινός εγκληματίας.
Αυτό σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί και η πολιτική ανάταξη η ιστορία σύντομα θα καταγράψει τους επιόρκους της μεταπολιτευτικής Ελλάδος.
Αγαπητέ αναγνώστη :
…δεν θα μπορούσα να μην σε προτρέψω να χαμογελάς παρότι δύσκολο μιας και άθλιοι τύποι του πολιτικού υπόκοσμου έκλεψαν-υποθήκευσαν και πιθανώς να καταστρέψανε το αύριο των παιδιών μας αποταμιεύοντας οι ελεεινοί και τρισάθλιοι την ελπίδα τους για ζωή σε θυρίδες του εξωτερικού .
…δεν θα μπορούσα να μην ζητήσω από όποιον δεν τον εκφράζει η παραπάνω αναφορά ένα συγνώμη και την υποσημείωση ότι το χαμόγελο είναι στάση ζωής, …άσχετα αν σήμερα με δυσκολία προκύπτει.
Χαμογέλα, ρε τι σου ζητάνε;
*του Χρήστου Παπαδημητρίου -- Κοινωνιολόγου - Οικονομολόγου
