Αναλυτικά η ομιλία του κ. Κατσούρα:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, βρισκόμαστε παγκόσμια σε μία ιστορική καμπή. Με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία σε συστημική κρίση. Με την Ευρώπη καθοδηγούμενη από νεοφιλελεύθερες ηγεσίες να αλλάζει επικίνδυνα φυσιογνωμία. Εθνικισμοί ξαναγεννιούνται, έθνη στοχοποιούνται, ερείπια δημιουργούνται. Ένας νέος ολοκληρωτισμός δημιουργείται, καθώς γραφειοκρατικές ελίτ μοιάζουν εγκλωβισμένες σε δόγματα, έννοιες, συστήματα, που οι ίδιες έχουν πλάσει ή αντιγράψει. Αν προσθέσουμε την πολιτική αστάθεια σχεδόν σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου και τα γεωπολιτικά παιγνίδια στην ευρύτερη περιοχή, τα νερά πραγματικά θολώνουν. Και στην Ελλάδα τι γίνεται; Είχα δηλώσει πριν από ενάμιση χρόνο ότι «η αναγκαστική προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, αποτελεί την έναρξη της τελευταίας πράξης μιας αττικής τραγωδίας και ότι η ίδια η προσφυγή ως γεγονός κυρώνει τη χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού μοντέλου και ταυτόχρονα σηματοδοτεί το τέλος του».
Έχω επίσης υποστηρίξει ότι «η σύγκλιση και η επίπονη προσπάθεια που απαιτείται –όχι όμως αυτό που περιφέρεται ως εικόνα, ως επικοινωνία από κανάλι σε κανάλι- είναι ο μόνος δρόμος για να αποκτήσει ισχύ, δύναμη η πολιτική εξουσία του τόπου για να πάμε ως χώρα παραπέρα». Δυστυχώς, ενάμιση χρόνο μετά βαδίζουμε σε νέες επικίνδυνες περιοχές. Είδαμε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση να ανατρέπεται, τη στιγμή που υπερψηφιζόταν. Ένας Πρωθυπουργός να γκρεμίζεται και να προσβάλλεται από διάφορους κομιστές τελεσιγράφων. Ο ίδιος ,με ευθύνη του, να οδηγείται στον πολιτικό εξοστρακισμό του. Κόμματα να ανταλλάσουν προσβολές αντί προτάσεων. Είδαμε το πολιτικό σύστημα να στιγματίζεται από την ανικανότητα να εγκαινιάσει μία συνεργασία σε συνθήκες εθνικής κρίσης. Να διαστρέφεται η έννοια της συνεννόησης, αντί της σύγκλισης διαφορετικών απόψεων. Είδαμε την ταύτιση διαφορετικών κομμάτων με την κυρίαρχη άποψη, άποψη, που όπως και το είδος συνεργασίας επιβλήθηκαν εξωγενώς. Είχαμε δύο δρόμους. Είτε μία πολυκομματική κυβέρνηση από όλες τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου, είτε μία κυβέρνηση συνεργασίας από τα δύο κόμματα εξουσίας, που έχουν την κύρια ευθύνη για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Θα ήταν δείγμα πολιτικής αυτοκριτικής και ελπίδας. Αντί γι’ αυτό βλέπουμε έναν περίεργο συνασπισμό και μία νέα πολυκατοικία να χτίζεται. Ένα συνασπισμό μακριά από την παράδοση και την κουλτούρα οποιουδήποτε σοβαρού σοσιαλδημοκρατικού ή ακόμα και συντηρητικού ευρωπαϊκού κόμματος. Χάσαμε μία μεγάλη ευκαιρία. Να δώσουμε μία πολιτική λύση με μία αμιγώς πολιτική πρόταση. Είμαι πεπεισμένος πως λύσεις και πρόσωπα υπήρχαν. Σκοντάψαμε σε εγωισμούς και στο αυτονόητο, ότι για να φθάσουμε εκεί έπρεπε να αποδεχθούμε όλοι ότι ίσως να μην έχουμε ρόλο στο αύριο. Τότε θα βρίσκαμε τη δύναμη αντί να υποκύπτουμε στις αφόρητες πιέσεις μιας μιντιακής δημοκρατίας να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια, όχι κανενός εξτρεμιστή, αλλά του Φραγκλίνου Ρούσβελτ το 1936. Και σας το υπενθυμίζω. «Χρειάστηκε, έλεγε, να παλέψουμε με τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις και τις τράπεζες, τους κερδοσκόπους, τους ταξικούς ανταγωνιστές, τους σεκταριστές της οικονομίας. Είχαν αρχίσει να αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση ως απλό εξάρτημα των δικών τους υποθέσεων. Γνωρίζουμε πλέον ότι η διακυβέρνηση του οργανωμένου χρήματος είναι επικίνδυνη όσο και η διακυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν υπήρξαν οι δυνάμεις αυτές τόσο ενωμένες εναντίον ενός υποψηφίου, όσο είναι σήμερα. Οι δυνάμεις αυτές είναι ομόφωνες στο μίσος εναντίον μου και το μίσος αυτό το καλωσορίζω».
Έτσι έπρεπε να καλωσορίσουμε και εμείς το μίσος ενάντια στην πολιτική τάξη της χώρας. Δεν είχαμε τη δύναμη να το κάνουμε και η ευθύνη μας βαραίνει αποκλειστικά. Και φθάσαμε ως εδώ.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η σημειολογία στην πολιτική είναι ιδιαίτερα σημαντική. Είδαμε τον αξιότιμο νέο Πρωθυπουργό –του εύχομαι καλή θητεία- στη πρώτη του δημόσια εμφάνιση, να δηλώνει ότι δεν είναι πολιτικός. Προφανώς σε αντιδιαστολή με τους Υπουργούς του. Η αλήθεια είναι, όμως, πως σε συνεργασία με το πολιτικό σύστημα της χώρας, έχει επηρεάσει την πορεία της πολύ περισσότερο από πολλούς πολιτικούς, υπουργούς ή βουλευτές.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νομίζω πως η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι μακρά και επώδυνη. Όσα έγιναν, όμως, τις τελευταίες μέρες και κυρίως ο διασυρμός των θεσμών, δεν είναι καλός οιωνός. Νομίζω πως το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που διακηρύσσεται και σε αυτό που πραγματοποιείται είναι τεράστιο. Υπάρχει λύση; Μπορούμε να προχωρήσουμε στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού; Στον συγχρονισμό του με τις σημερινές ανάγκες των πολιτών; Δεν ξέρω.
Ίσως ως πρώτο βήμα είναι η ώρα να προχωρήσουμε στην υπερψήφιση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος, να δημιουργήσουμε ένα εύφορο πεδίο για επακόλουθες συγγενείς προγραμματικές συγκλίσεις και όχι τεχνικές συγκολλήσεις. Θα ήταν μια επιλογή εθνικής ευθύνης πρώτον, γιατί οδηγεί όλα τα κόμματα ειδικά αυτή την κρίσιμη ώρα στη λεωφόρο του ορθολογισμού και της προγραμματικής συνεργασίας. Δεύτερον, γιατί οδηγεί το δικομματισμό την αυτοπειθαρχία και την Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, στο γήινο ρεαλισμό. Και τρίτον, γιατί είναι μια επιστροφή σε πιο δημοκρατικές διαδικασίες.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, καθήκον κάθε προοδευτικού, σε όποια πτέρυγα και αν ανήκει, είναι να λέει ευθαρσώς τη γνώμη του, να παλεύει για μια κοινωνία όλο και περισσότερο δημοκρατικά οργανωμένη και να είναι αισιόδοξος. Η πραγματική πολιτική θα επανέλθει αφού τα αδιέξοδα θα γιγαντωθούν. Οι λαοί θα αρπάξουν την ευθύνη τους.
Θα ήθελα να δηλώσω υπερήφανος που ελέω θεού, αλλά κυρίως ελέω λαού είμαι σε αυτήν εδώ την Αίθουσα ως πολιτικός. Και νομίζω ότι είναι προφανές ότι ως πολιτικός δεν μπορώ να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στην παρούσα Κυβέρνηση.
Ευχαριστώ πολύ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου